శివలీలలు 15

నీలనక్కనాయనార్ కథ

భూలోకమున రమణీయమైన ప్రాంతముగా పరిఢవిల్లిన చోళమండలమున నీలనక్కనాయనారనే శివభక్తుడుండేవాడు. అతడు, భక్తితో అత్యంత ప్రీతితో ఒకనాడు శివలింగపూజను చేయుచుండిరి. శివలింగముపైకి ఒకసాలెపురుగు ప్రాకటం వాళ్లు గమనించిరి. శివునికి ఆ విషకీటకంవల్ల ఎక్కడ పొక్కులు పాకుతాయోమని సాలెపురుగు పాకినచోట పొక్కకుండా విరుగుడుగా దానిపై ఆమె తుపుక్కున ఉమ్మేసినది. అప్పుడు ఆ దుర్మార్గాన్ని చూసి నక్కనాయనారుకు చెప్పలేని ఆగ్రహం కలిగింది. పాపాత్మురాలా! నీకు ఏం పోయేకాలం వచ్చింది? నీమతిమండ! ప్రాణనాథునిపై తుపుక్కున ఉమ్ముతావేనీవు? చూడు ఆ ఉమ్ముతుంపరులు చుట్టూ ఎలా పడ్డాయో...ఇట్లా చేస్తే నిన్ను మహాభక్తురాలనుకుంటారని కాబోలు. ఇట్లా చేస్తేగానీ నీభక్తి బట్టబయలు కాదుకాబోలు! నా యింటినుంచి నీ ఇష్టం వచ్చినచోటుకి ఊరేగు. ఇకనేమాత్రము నీ మొహం చూడను. నిన్ను నేనొల్లను అని బలత్కారముగా భార్యను ఇంటినుంచి వెళగొట్టాడాయన. మళ్లీ వచ్చి తాను శివార్చన చేయటానికికూర్చున్నాడు. అయితే అప్పుడొక వింతదృశ్యం ఆయనకు కంటపడినది. తాము అర్చించే ఆ శివలింగంమీద తన ఇల్లాలు ఉమ్మివేసిన చోట తప్ప తక్కిన భాగంలో పేలిపోయినట్లు దట్టముగా చిన్నచిన్న పొక్కులు పొక్కాయి. అది చూసి చాలా ఆశ్చర్యభీతుడయినాడు. నక్కనాయనారు వెంటనే తన ఇల్లాలు వెనుకనేపరుగులు తీసాడు. ఆమె పాదాలపై వ్రాలాడు. అత్యంత భక్తితో సాష్టాంగనమస్కారములను చేసాడు. ‘‘పాపాత్మురాలా పోవేపో..! అని నిన్ను కారుకూతలు కూసిన నా అపరాధాన్ని క్షమించు. నీవు మహాభక్తురాలవు. నీవు తుపుక్కున లింగంమీద చలదిపాకేచోట ఉమ్మావుకదా..! ఆ ఉమ్మివేసిన చోటు తప్ప తక్కిన శివలింగమంతట పేలినది. కనుక నీవు నా వెంట వచ్చి ఇంకోసారి నీ ఉమ్మి పేలినచోట పోసి శివుని యొక్క బాధను విరగడ చేయాలని అమాయకంగా వేడుకున్నాడతను. ఆమె వెంటనే అటపట్టిస్తూ శివలింగం ఉన్నచోటుకు వచ్చినది. శివలింగంపైఉన్న ఆ పొక్కులన్నిటిని చూచినది. కట్టలుత్రెంచుకున్న దు:ఖం ఆమెను వశము చేసుకొన్నది. ఇన్ని పొక్కులు ఎలా అణగిపోతాయి అని బాధపడుతూ తన భర్త తనను చంపితే చంపాడు అని అక్కడే ఉండి చలది విషం సోకకుండా అది పాకిన చోటల్లా థూ అని ఉమ్మివేయకుండానే నేను వచ్చితిని. అది పెద్ద అపరాధమని తలచుచున్నాను. ఇటువంటి తప్పుచేసినందుకుగాను శివునకు ఈ బాధ సంక్రమించినది. మొదట పాకినచోట నేను ఉమ్మివేసితిని. అక్కడ పొక్కులే లేవాయే. ఇతరత్రా ఎన్నో పొక్కులు పొక్కినవి. ఇవన్నీ ఇప్పుడెలా అణిగిపోతాయి. నాకారణము చేతనే పినాకపాణికి కష్టమొచ్చిపడినది. నాపట్ల శివుడు దయతప్పటం నేను ఓర్చుకోలేను. ఈ పగను నేను భరించలేను. ఇక నాకు గండకత్తెరే శరణ్యమంటూ ఆ పరమభక్తురాలు తన తల తెగవేసుకోవటానికి సిద్ధమైనది. ఆ సన్నివేశములో తన ముగ్ధభక్తురాలిని కటాక్షించదలచి పరమశివుడు వెంటనే సాక్షాత్కరించెను. పార్వతీకాంతుడు సతీసమేతుడై రావటమును చూచిన ఆ దంపతులిద్దరూ మీకు అన్యాయము చేసితిమని ఏడ్వసాగిరి. ఆ దంపతులిద్దరిని పార్వతీపరమేశ్వరులు ఓదార్చినారు. మీరుకోరిన వరములను ఇచ్చెదమని కోరుకోమని కోరగా అపుడు ఆ సతీపతులు మహాదేవునికి సాష్టాంగదండ ప్రమాణములు ఆచరించి ఓ మహాదేవా! నీవు ప్రత్యక్షమై మమ్ము అనుగ్రహించటం కన్నా ఎక్కువగా మేము కోరుకోగలిగిన వరములు ఏముండును? నీకన్న మేము ఆకాంక్షించే ప్రయోజనాలేవో ఉన్నాయని మేము భావించుటలేదు. కనుక మాకు ఇతరమైన ఏ కోరికలు లేవు. మీ పాదకమలసేవ నిరంతరముగా అనుగ్రహించగలరు. మీ యెడల నిత్యనిరంతర సంపూర్ణభక్తి నిలుచునట్లు కటాక్షించగలరు. అంతేచాలని విన్నవించుకొనిరి. అపుడు ఆ పరమశివుడు అనుపమ పరమానందమూర్తి ఆ దంపతులిరువురికి మోక్షముననుగ్రహించెను. ఇందు పరమేశ్వరునిపట్ల భార్యాభర్తల కిరువురకునుఉన్న భక్తిభావము ఋజువవుచున్నది. భక్తిని ప్రకటించుటలో నిర్ణయానిర్ణయములు చేయుటకు ఇది సమర్థము అని చెప్పుటకు కూడా మానవుని శక్తి చాలకున్నది అని ఈ ఇతివృత్తము తెలియజెప్పుచున్నది. ఉమ్మివేయుట అనుననది ఇక అసహ్యత అను గుణమును తెలియజెప్పుటకు తగినది.కానీ ఇందు శివునిపై వాలిన విషపు సాలెపురుగు వలన కలుగబోవు రోగమును ముందుగా గ్రహించి వెంటనే ఆ విషమునకు విరుగుడుగా తన ఉమ్మిని వేయబోవు సమయమున ఇది గౌరవమా కాదా? అని ఆలోచించుటకంటెను, తమ ఆరాధకుడైన పరమేశ్వరుని రోగమును నివారించుట మాత్రమే ఆలోచించి ఉమ్మివేసినది. ఇందు అచంచలమగు ముగ్ధభక్తి కానవచ్చుచున్నది. ‘‘నక్కనాయనారు’’ శివునియెడల దోషము చేసిన భార్యను ఇంటినుండి గెంటివేసెను. ఆమె ఆ సమయమున భర్తయెడల కోపమును ప్రదర్శింపక ఆలోచింపక శివుని యెడల చేసిన గొప్పదోషమునకు తాను కారణము గనుక ఇంటి నుంచి వెళ్లుటకు సంకోచింపక వెళ్లిపోయెను. మళ్లీ శివుని పూజించుటకు వెళ్లిన ‘‘నక్కనాయనారు’’ ఉమ్మివేయనిచోట వచ్చిన పొక్కులను గూర్చి తన భార్యచేసిన పని తగినదే అని భావించి ఆమె వెనుక పరుగిడిన సందర్భములో భర్తయొక్క, పశ్చాత్తాపము భక్తియొక్క ఉన్నతస్థితి తెలియుచున్నది. ఆమె వెంటనే పరమేశ్వర లింగము వద్దకు వచ్చి తనభర్త తనను చంపిన ఫరవాలేదనుకొని ఆ లింగమును మొత్తముఉమ్మి వ్రాసినట్లుయిన ఇటువంటి బాధ శివునకు ఉండేదికాదేమో! అని తలచుటలో శివుని యొక్కరోగ నివారణ కంటే తన మరణము పెద్ద విషయము కానట్లుగాచెప్పుటచే భక్తితత్పరత యందు తన ప్రాణము అత్యంత అల్పము అను విషయమును ఈ కథాంశము తెలియజెప్పుచుండెను. సమాజమున లోకులకు కల్గెడి బాధలయందు భక్తిలో సహకరించెడి గుణముప్రతి ఒక్కరికి ఉన్న యెడల సమస్త విశ్వం ఆహ్లాదానందములతో పరిఢవిల్లును అనుటలో ఎటువంటి అతిశయోక్తిలేదు.